Widma

Znowu z nocnej wróciłem wycieczki. Nocą najbardziej podobam się
śmierci. Ta chodzi za mną, czyha na każde potknięcie, dmucha
kotom do uszu i płoszy je z moich kolan. Myślę, że każdą żałobę
przeżywa się w samotności. Rozstanie również. Ale bardziej.
Ojciec mi mówi, że taka jest kolej rzeczy. A ja wierzę mu na słowo.

Ojciec jest jak latarnia. Bez niego nie ma światła, nowych lądów, ładu
i państwa. Nie ma prezydenta i najlepszych ustaw, które mają nas
zmieniać. Ojciec nie odnajduje się w domu. Przestaje poznawać znajomych
na ulicy, jak kiedyś dziadek. Gubi pieniądze. Fajkę czyści nad zlewem.
Ciężko na to patrzeć i nie pytać, co dalej. Kiedyś był inny czas

i świat nie sprawiał większych przykrości. Ojciec mi mówi, że po śmierci
zamieniamy się w dym, tracąc prawo do miejsca pomiędzy bliskimi,
tracąc prawo do czułości, spojrzeń i dotyku. Mówi też, że psy za szybko
rosną. Ma rację. Cieszą ojców takie dzieci jak ja, zapominające o troskach,
gwiżdżące na błędy. Widma porażek im niestraszne, pomyłki nieobce.

Galicja

Pod koniec grudnia wysyłasz wreszcie zaległy list do przyjaciela
i z miejsca poprawia ci się humor. Czujesz się tak, jakbyś wydał na głupoty
całą pierwszą wypłatę. Kłaniają ci się przechodnie, obcy ludzie
rozwijają przed tobą czerwony dywan. Myślisz: A co tam, niech będzie.
Idziesz w to. Jednym drgnieniem nadgarstka przywołujesz

krawca. Nie pyta. Już wie, że ma zdjąć miarę pod nowy garnitur.
Na szewca nie czekasz dłużej niż kwadrans. Buty już uszył, co dziwne –
pasują. Rocznie zjadasz pięćdziesiąt dwie przepiórki i siedemdziesiąt
funtów pieczywa. Nie wspomnę, ile pochłaniasz masła i orzechów.
Popijasz to miodem, który do pobliskiego portu płynie cztery tygodnie.

W tym samym czasie połowa całej populacji poprzestaje na ryżu i soli,
które im sprzedajesz. Od mocnych cygar całkiem pożółkła ci skóra
między palcami, na których liczysz najczęściej do trzech. Jesteś leniwy,
ale chciałbyś być teraz w Szenajdzie. Stamtąd do Olpucha jest rzut kamieniem.
O szesnastej odchodzi pociąg do Xuño. Rzucasz wszystko, bo jeszcze zdążysz.

Orszak

Nie wstałem z łóżka. W radio ostrzegają przed intensywnymi opadami,
ale opady nie chcą nadejść. Brakuje mi zajęcia. Świat za oknem
pusty i bezdźwięczny. Nieistniejący, zupełnie jakby bóg zapomniał
o ludziach. Jakby się jeszcze w ogóle nie wybudził po świętach.
Na pewno nie przychodzi do pracy od kilku dni. Nie stuka drewnianą

laską w okna, nie zagląda w portfele i nie odprowadza zmarłych
na cmentarz. Nie odbiera. Pewnie zsunął się do podscenia,
tam gdzie od tygodni operuje zima. Nieobecności liczone w dniach,
to już nie przelewki. Najpewniej wkrótce go zwolnią. Poleci z całym
zastępem aniołów odpowiedzialnych za nakręcanie budzika

i uwalnianie dźwięków w smartfonie. A wraz z nimi kierownicy zmiany,
zarządcy dni i nocy, ale też cieśle i krawcy. Będą szukać roboty
do marca, aż w końcu sprawa ucichnie. Widzę ich, jak bladym świtem
ciągną wóz z całym swoim dobytkiem, jak gubią gwiazdy gdzieś w powiecie
przemyskim. Jeden z aniołów jest trzeźwy. Oświetla drogę komórką.

Środek nocy

Nie zdążyłem się jeszcze urodzić. Jest koniec stycznia, być może
początek lutego. Mróz wchodzi na szyby i pozostawia na nich
ślady, które z daleka przypominają wycinankę. Pies siedzi
w kuchni na parapecie i patrzy przez okno w noc, jakby chciał policzyć
wszystko to, czego tam tak naprawdę nie ma i nigdy nie było.

Po chwili słyszy nadciągający pociąg i przechyla łeb w stronę stukotu,
który narasta w oddali. Próbuje zaszczekać, ale mu nie wychodzi.
Na polach leży śnieg. W ślizgawce na podwórku odbija się Wielki
Wóz. Nigdy wcześniej nie był tak wyraźny. Wygląda jak garść
szkiełek, które by można zgarnąć do kieszeni i zostawić na potem,

żeby nabrały realnej wartości. Jest noc. Pijany ojciec od południa
śpi na wersalce. Matka wraca z podróży służbowej. W piwnicy
przy regałach stoi dziadek. Czegoś szuka. Coś większego wypada mu
z rąk na podłogę. Staruszek cmoka na imadło. Właśnie przypomniał
sobie roboty w Niemczech, dzień, w którym zaczął tęsknić za drewutnią.